2010 թվականի հունվարի 17-ին առաջին անգամ որոշեցինք ինքնագլուխ մեկնել թավաքյալի ճամփորդության: Նպատակը Արագածոտնի մարզի հուշարձաններին քիչ թե շատ ծանոթանալն էր: Մի Ֆորդ վարձեցինք ու առավոտ կանուխ պոկվեցինք...
Թալին չհասած կանգ առանք, որ նայենք Զաքարի բերդը: Բերդ կոչվածը մայրուղու աջ և ձախ կողմերում մի քանի պատ-պարիսպների մնացորդներ էին, որոնք մեր ականավոր ճանապարհաշինարարները պայթեցրել էին և փռել Երևանից Թալին տանող ասֆալտը...
Հասանք Թալինի Կաթողիկե, որը եռախորան գմբեթավոր բազիլիկ է` կիսաքանդ վիճակում: Հետո հասանք Մաստարա` ս.Հովհաննեսը, գնացինք Դաշտադեմի ամրոց, որը վերականգնել էին ու նմանեցրել 21-րդ դարի չգիտեմթեինչի…
Հետ դառնալիս մտանք Արուճ, էս տաճարը գմբեթավոր դահլիճ տիպին է պատկանում, խորանին պահպանված էին որմնանկարներ, իսկ տաճարի պատուհանները “եվրո” էին…
Կոշ մտնելը պլաններում չկար, հանպատրաստից մտանք ու չփոշմանեցինք, մի երկու անշուք եկեղեցի կար, բայց բարձունքում դղյակ-ամրոցն էր` բավականին լավ պահպանված կիսակլոր աշտարակներով:
Ինչպես ասում են, լավագույնը ամենավերջում: Այցելեցինք Ագարակի պատմահնագիտական արգելոց: Վերջինս, բախտի բերմամբ, այնքան էլ հայտնի չի Հայաստանի բազմատիպար տուրիստական կազմակերպություններին…Դիտեցինք վաղ բրոնզե դարի բնակատեղին, պաշտամունքային ժայռահարթակները, գինու տառապանները, “աստղադիտարանը” և իհարկե ներխուժեցինք ուրարտական ժայռափոր դամբարան…
Իմիջիայլոց, այստեղով էլ էին ճանապարհաշինարարներ անցել ու հուշարձանի մեծ ժայռը մեջտեղից կիսել (սովետի տարիներին):
Հասցրինք մտնել նաև Աղցքի Արշակունյաց դամբարան, ինչպես նաև Ագարակ գյուղի 5-րդ դարի միանավ բազիլիկ:
No comments:
Post a Comment